Brzostyński Jacek

Jacek Brzostyński - jeden z najpopularniejszych i najbardziej lubianych głosów w Polsce. Ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie (1980).  Do roku 1975 związany z regionem śląskim. Ukończył Szkołę Muzyczną I i II stopnia w Katowicach, występował w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca „Śląsk”. W 1976 debiutuje na deskach Teatru Muzycznego w Gdyni. Po ukończeniu studiów w latach 1982-1988 był aktorem Teatru Śląskiego w Katowicach, Teatru Zagłębie w Sosnowcu i Teatru Rozrywki w Chorzowie. W roku 1987 za rolę Roberta Jordana w spektaklu "Komu bije dzwon" Ernesta Hemingwaya w Teatrze Zagłębie otrzymał "Złotą Maskę Wieczoru". Karierę teatralną kończy w Teatrze Powszechnym im. Hübnera w Warszawie w 1993 roku, rolą kamerdynera Kean'a w spektaklu "Geniusz i szaleństwo. Kean" Aleksandra Dumas'a i Jean-Paula Sartre'a w reżyserii Andrzeja Łapickiego.

Jako aktor wystąpił również w przedstawieniach Teatru TV ( "Ciężkie czasy", "Nowy Don Kichot", "Aszantka", "Pan Geldhab"). Zagrał epizod u boku Williama Dafoe w obcojęzycznym obrazie "Triumf ducha" (1989), pod który nagrywał później polską ścieżkę dialogową. Okazjonalnie pojawiał się w serialach i sitcomach ("Wieczorne opowieści" , "Święta wojna", "Sobota w Bytkowie"). Jednak jego najbardziej znaną telewizyjną "rolą", z którą kojarzyły go miliony Polaków, było prowadzenie jednego z najpopularniejszych programów rozrywkowo-muzycznych swoich czasów - "Telewizyjnego Koncertu życzeń" w latach 1991-1993.
W swojej karierze nie ominął też Polskiego Radia. Jego talent dostrzegł dyrektor Henryk Rozen, dzięki któremu mógł szkolić warsztat w Teatrze Polskiego Radia w Warszawie pod okiem wielkich aktorów i mistrzów słowa. "Zawdzięczam mu wszystko, co potrafię przed mikrofonem" - wspomina.

Karierę lektorską wróżono mu już na studiach. Jego talent dostrzegła aktorka i pedagog Romana Próchnicka, która - ku irytacji ambitnego, młodego aktora - kategorycznie stwierdziła, że "będzie zarabiał głosem". Przepowiednia pani profesor niebawem się sprawdziła. W latach 80 czytał już w TVP Katowice. Na dobre z zawodem lektora związał się w latach 90. Od tego czasu słychać go było w ogromnej ilości list dialogowych filmów fabularnych, dokumentalnych i seriali. Jego głos doskonale znają miłośnicy "Bonanzy", "Drużyny A", "Lost" czy "Ostrego dyżuru", ale także fani Quentina Tarantino ("Wściekłe psy", "Kill Bill") i Gwiezdnych Wojen (części IV-VI). To jego głosu słuchają dzieci w popularnym serialu dla maluchów "Teletubisie". Okazjonalnie pojawia się w dubbingu ("Pinokio"), jednak najczęściej jako narrator ("Kubuś Puchatek: Puchatkowego Nowego Roku", "Smerfy", "Asterix podbija Amerykę" ). Nagrał również audiobook "Rok 1984". Doskonale radzi sobie w reklamie, gdzie od wielu lat jest jednym z najbardziej rozchwytywanych lektorów. W tym sektorze aktywny jest praktycznie od początku historii polskiej reklamy. Był głosem kampanii sieci Plus, telewizji NC+, Domestosa, Nest Banku (w tej ostatniej użyczył również wizerunku). Współpracuje na stałe z internetowym bankiem głosów Mikrofonika.

Jego głos w powszechnej opinii budzi zaufanie i sympatię słuchacza. W roku 2011 jako pierwszy polski lektor pokazał twarz i swoją pracę w reklamie Radia Zet, które firmował w okresie 2010-2011. Chętnie udziela się w akcjach charytatywnych, wspierał głosem Polską Akcję Humanitarną i Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Od swoich mistrzów nauczył się m.in. wrażliwości na poprawność językową. Stara się dbać o jakość swoich nagrań, bez wahania ingerując w rażących przypadkach. Choć swój zawód traktuje z dystansem, starając się nie wybierać materiału ("Jestem trochę jak taksówkarz - wsiada klient i jedzie. Nie mogę powiedzieć, że ja rudych nie wożę... wchodzi klient, płaci, jadę"), to jednak z zasady nie angażuje się w projekty religijne i polityczne.

Jest utalentowany muzycznie. Gra na pianinie, śpiewa, uczy się gry na saksofonie. W 1992 nagrał z współprowadzącą Telewizyjny Koncert Życzeń, Magdą Durecką, polskie wersje piosenek "Raindrops Keep Fallin On My Head" i "White Christmas". W trakcie studiów i tuż po studiach związany z krakowskim środowiskiem kabaretowym, m.in. Piwnicy pod Baranami. Był prowadzącym w programie "Spotkanie z balladą". Pojawia się w materiałach archiwalnych; m.in. w odcinkach "Piekielne Spotkanie z Balladą" (1983), "Antyczne Spotkanie z Balladą" (1983) i "Leśne Nastroje" (1984). Na zdjęciach z 1981 r. wraz z Januszem R. Kowalczykiem i Marianem Dziędzielem występuje jako jeden z chórzystów na koncercie Jana Kantego Pawluśkiewicza. Ma również na koncie wspólną piosenkę z Marianem Koniecznym. W tym okresie rozrywkowo grywał z jednym z założycieli zespołu Skaldowie, Jackiem Zielińskim.

Jest jedną z najpopularniejszych postaci polskiego rynku lektorskiego. Często zapraszany do programów publicystycznych, chętnie udziela wywiadów i dzieli się zawodowymi anegdotami. Prywatnie w związku z reżyserką dubbingu Marią Brzostyńską. Szczęśliwy ojciec córki i syna. Miłośnik literatury. Powszechnie lubiany za pogodę ducha i dowcip.

(źrodła: wikipedia.org, Radio Złote Przeboje, Filmpolski.pl, Rzeczpospolita.pl, MJZstudio, niewidzialni.fm, kocanblog.blogspot.com, materiały własne)

Chcesz wiedzieć jeszcze więcej? Przeczytaj nasz wywiad z cyklu Bliżej mikrofonu: Jacek Brzostyński – Lektor nie jest przeźroczysty