Gosztyła Krzysztof

Krzysztof Gosztyła na ekranie zadebiutował już jako kilkunastoletni chłopiec, w słynnym niegdyś filmie dla młodzieży "Do przerwy 0:1". W drugiej połowie lat 70 studiował w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, ale po dwóch latach porzucił ją na rzecz PWST.
„Ja zostawiłem wyższą szkołę muzyczną, bo wiedziałem, że nie jestem skłonny, nie mam dość serca, żeby codziennie grać sześć godzin na wiolonczeli. Koledzy już tyle godzin ćwiczyli, ja z ledwością wytrzymywałem dwie. Wiedziałem, że w ten sposób donikąd nie dojdę, że talent nie wystarczy, że trzeba zdobywać umiejętności ćwiczeniami, porządnymi ćwiczeniami. Nie ma innej drogi. To powie każdy tancerz, każdy sportowiec.”
Państwową Wyższą Szkołę Teatralną ukończył w roku 1982. Był uczniem Aleksandry Śląskiej, Tadeusza Łomnickiego, Gustawa Holoubka. „Powodem, dla którego ostatecznie poszedłem do szkoły teatralnej, był Gustaw Holoubek, Zobaczyłem go w >>Zemście<< i już wiedziałem, że to będzie moja droga.”

W latach 1982-1988 związany był z teatrami warszawskimi: Dramatycznym, Polskim, Teatrem Prezentacje. W tym czasie grał między innymi w filmach: „Dolina Issy” (1982), „Tragarz Puchu” (1983), „Jezioro Bodeńskie” (1985), „Komediantka” (serial telewizyjny i wersja kinowa, 1987), „Tabu” (1988), „Schodami w górę, schodami w dół” (1988), zaś jego ważniejsze role teatralne, to: „Pieszo” Mrożka (1981), „Mord w  katedrze” Eliota (1982), „Ksiądz Marek” Słowackiego (1982), „Święta Joanna” Showa, „Miarka za miarkę” Shakespeare'a (1984), „Abelard i Heloiza” Duncana (1986), „Kordian Słowackiego” (1987), „Wzorzec dowodów metafizycznych” Bradeckiego (1987). Po pięcioletnim, prywatnym pobycie w Stanach Zjednoczonych powrócił do Polski i od 1993 związany był z teatrami stołecznymi: Na Woli, Dramatycznym, Muzycznym "Roma". Od momentu powtórnej działalności sceny, tj. od 1998 jest aktorem stołecznego Teatru Narodowego. W "Ogniem i mieczem"  Jerzego Hoffmana kreował rolę Kanclerza Ossolińskiego.
Aktorowi nieobce są również doświadczenia muzyczne: wziął udział w wykonaniu „Pasji wg św. Łukasza” Pendereckiego, „Mszy Polskiej” Tabęckiego oraz oratorium „Męczeństwo św. Sebastiana” Debussy'ego.

Krzysztof Gosztyła współpracuje z Teatrem Telewizji i Teatrem Polskiego Radia. W tym ostatnim kreował pierwszoplanowe role w adaptacjach prozy, dramatu i w słuchowiskach oryginalnych, m.in. w „Czarodziejskiej górze” Manna, „Komu bije dzwon” Hemingwaya, „Lordzie Jimie” Conrada, „Fantazym” Słowackiego, w słuchowisku Mularczyka „Oszołom”, „Kartotece” Różewicza, „Obłędzie” Krzysztonia, „Lalce” Prusa. Na antenie radiowej  czytał również powieści: „Czerwone i czarne” Stendahla, „Lampart” Lampeduzy, „Portret artysty z czasów młodości” Joyce'a, „Wielki tydzień” Andrzejewskiego. Brał także udział w Maratonie z „Panem Tadeuszem” przygotowanym przez Polskie Radio BIS z okazji 200 rocznicy urodzin Adama Mickiewicza oraz, w roku 150 rocznicy śmierci Juliusza Słowackiego, w premierze opery radiowej Macieja Małeckiego „Balladyna wg Słowackiego” (dla Polskiego Radia BIS) i  w spektaklu Juliusza Słowackiego „Godziny myśli” przygotowanym przez Program 2 PR i Teatr Polskiego Radia. W setną rocznicę premiery „Wesela”  Wyspiańskiego kreował rolę Gospodarza w przygotowanym z tej okazji przez Teatr Polskiego Radia wystawieniu dramatu w Studiu Koncertowym PR im. Witolda Lutosławskiego.

W 1998 roku został laureatem Wielkiego Splendoru, nagrody przyznawanej od 1988 roku przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia dla aktorów-wykonawców słuchowisk radiowych, podsumowującej ich dokonania artystyczne.
W roku 2006 otrzymał Złoty Mikrofon, nagrodę Polskiego Radia przyznawaną od 1969 roku osobom, których działanie przyczynia się do utrzymania wysokiego poziomu, rozwoju i popularyzacji radia publicznego oraz za wybitne osiągnięcia twórcze dla radia publicznego.
Posiada również Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, odznaczenie nadawane mu w 2014 roku przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W roku 2017 uhonorowany w programie społecznym Mistrz Mowy Polskiej.

Krzysztof Gosztyła słynie z perfekcyjnej interpretacji audiobooków; ma w tej dziedzinie imponujący i wciąż rosnący dorobek (m.in. „Diuna” F. Herberta, „Imię róży” U. Eco, „Trylogia Millennium” S. Larssona, „Czerwony smok” T. Harrisa, „Dziennik” J. Pilcha, „Judasz” T. Lee, „Lśnienie” S. Kinga, „Inne pieśni” J. Dukaja). 
„Aleksandra Śląska mawiała, że jak nie masz czegoś nadzwyczajnego do powiedzenia, to nie ma sensu wychodzić na scenę. Ta uwaga w ogóle nie dotyczy lektorów. Gdyby lektor chciał koniecznie opowiedzieć coś nadzwyczajnego, byłby nie do zniesienia. Lektor ma być elegancki i niezauważalny. Dlatego nie zajmuję się pracą lektorską. Ja interpretuję tekst. Nie zawsze elegancko. Dla mnie to takie samo zadanie aktorskie jak rola na scenie. (…) Dokonuję często cudów zręczności. Ale nie mając jasności co do rozwoju tekstu, nie da się świadomie budować postaci, nastroju czy napięcia. Przecież nie znając drogi, kierowca może co najwyżej jechać równo i starać się nie zjechać do rowu. A tu czasami trzeba być rajdowcem, czasem spacerowiczem. Do tego potrzebne jest rozpoznanie trasy i notatki.”

źródło:

"Nie jestem głosem" Juliusz Ćwieluch Polityka nr 51/52/16.12

pl.chopin.nifc.pl

oraz materiały własne