Litwin Jerzy

Jerzy Litwin spędził dzieciństwo w wiosce Wylewa na Podkarpaciu. - Mały wiejski chłopiec marzył, by wyrwać się w świat i śpiewać, bo wówczas byłem znany w okolicy z czystego, donośnego głosu. Udało mi się rzeczywiście wyrwać z Wylewy, ale nie trafiłem do szkoły teatralnej, tylko do kopalni węgla w Siemianowicach Śląskich, gdzie fedrowałem w pocie czoła. Później uprawiałem zawód drwala i trochę wędrowałem po świecie aż trafiłem tutaj, na Pomorze - wspominał w 2023 roku podczas świętowania w Teatrze Propozycji Dialog okrągłej rocznicy 80 urodzin.

Jego ojciec był śpiewakiem, dysponującym mocnym i donośnym bas-barytonem. Bywało, że śpiewając w kościelnym chórze partie solowe, głosem gasił stojące zbyt blisko świece. - Trochę tego daru otrzymałem po ojcu - powiedział Jerzy Litwin dziennikarzowi Kuriera Szczecińskiego.  

W latach 60 trafił do Koszalina, gdzie poznał nieżyjącą już Henrykę Rodkiewicz. - Szybko zyskał uznanie legendarnej założycielki Teatru „Dialog”, która powierzyła mu rolę w spektaklu „Szary żołnierski płaszcz”. Ta pierwsza na dialogowej scenie rola otwiera bogatą galerię znakomitych kreacji aktorskich Jerzego Litwina, które zapisały się w historii "Dialogu" - wspomina portal miasto.koszalin.pl.
Dziś jest prezesem Stowarzyszenia Teatru Propozycji „Dialog”. - To wiara w nieprzemijającą moc pięknego i mądrego słowa – powiedział podczas jubileuszu 60-lecia teatru w 2019 roku.

- Objęcie w 1983 roku funkcji kierownika Urzędu Stanu Cywilnego pozwoliło mi na wykorzystanie umiejętności aktorskich w pracy zawodowej, bo Dialog jest pracą społeczną - wyjaśniał Kurierowi Szczecińskiemu.
- Udzielałem już ślubu w samolocie, co pokazywano w całej Polsce i poza jej granicami. Nie mogłem udzielić ślubu pod wodą, bo w Koszalinie nie ma takiej wody, a poza miastem musiałby to zrobić urzędnik z tamtejszego terenu. Ślubowali też przede mną młodzi w balonie i nie było w tym nic nadzwyczajnego do chwili urwania się balonu z uwięzi. Było dużo adrenaliny i trochę siniaków po szczęśliwym lądowaniu, a właściwie upadku - opowiadał.

Od 1987 roku prowadzi świeckie pożegnania zmarłych. Był jednym z prekursorów prowadzenia świeckich pochówków w Polsce. - Pogrzeby pojawiły się w życiu zawodowym Jerzego Litwina /.../ po śmierci przyjaciela. Przy pochówku nie było księdza. Wszystko odbyło się w zupełnej ciszy, co wywarło na Jerzym bardzo przygnębiające wrażenie. Został mu w uszach tylko stuk łopat, które zasypywały grób.
/.../ Złożył wniosek, by miasto pomagało w organizowaniu pochówków niereligijnych, bo w Koszalinie jest pewien procent ludzi niewierzących, agnostyków, ateistów, którym należy się godne pożegnanie, a nie ma dla nich żadnego mistrza ceremonii - pisała Wyborcza.pl Koszalin.

- Prowadząc kiedyś świecką ceremonię pogrzebową w Drawsku Pomorskim... wpadł do grobu. A że dzień był deszczowy, to po wyciągnięciu go z mogiły wyglądał wyjątkowo niepoważnie w czarnym garniturze, pelerynie, cylindrze i białych rękawiczkach mocno upstrzonych błotem. Ceremonię doprowadził jednak do końca, w dużej mierze dzięki aktorskiemu doświadczeniu - czytamy w Kurierze Szczecińskim.

Posiadacz Złotego Krzyża Zasługi i Złotej Odznaki Recytatora współpracuje lektorsko z bankiem głosów Mikrofonika. Wziął udział w słuchowisku Polskiego Radia Koszalin „Fedrus. Pisarz niewolnik”, nagrodzonym podczas 22 edycji Festiwalu „Dwa Teatry – Zamość 2023”. Uzasadnieniem nagrody ufundowanej przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji było wykorzystanie w spektaklu potencjału lokalnego środowiska kulturalnego.

(źródło: materiały własne, koszalininfo.pl, Kurier Szczeciński nr 16/24.01 - 27 stycznia 2005, encyklopediateatru.pl, miasto.koszalin.pl, e-teatr.pl, koszalin.wyborcza.pl, prestizkoszalin.pl)